Una nuech d'avost, d'aquelas agitaa da un'aura tebla e tempestosa, chaminàvem sus lo marchapè en esitant e en eschambiant gaires paraulas. L'aura que de tant en tant nos acareçava, m'emprimet sus las jautas e sus la bocha una bufaa odorosa, puei contuniet si revolums entre las fuelhas já sechas de l'alea. Aüra, sai ren s'aquela alor sentesse de frema o de fuelhas estivas, mas lo còr me desbordet a l'improvís, tan que me fermero.
Clara se viret d'un pauc, e atendet que reprenguesse a chaminar. Quand al vir de la carrièra arribet un'autra bufaa, Clara esquasi se fermet, sensa levar lhi uelhs, e m'atendet mai. Derant lo portal, me demandet se voliu aviscar o nos promenar encara. M'arrestero per un pauc sus lo marchapè – escotero lo bruch d'una fuelha secha rabelaa sus l'asfalt – e disero a Clara de montar, ieu l'auriu seguia just après.
Quand, après un quart d'ora, montero a l'ostal, m'assetero a fumar a la fenestra en funant l'aura, e Clara me demandet a travèrs la pòrta de la chambra se m'ero calmat. Lhi disero que l'atendio e, un moment après, me venet da cant dins la chambra escura, s'apilet còntra ma carelha e se godia l'alor de l'aura sensa parlar. Dins aquela istat eron esquasi jaiós, m'enaviso ren qu'auguessem mai rusat e passàvem de lònjas oras ensema derant de nos endurmir. Clara capís tot, e an aqueli temps me volia ben; ieu lhi ne'n voliu decò e lhi avia ren besonh de nos lo dir. E pura aüra sai que nòstras desgràcias comenceron aquela nuech.
Se Clara se foguesse almenc enrabiaa per mon agitacion, e m'auguesse ren atendut embe tanta docilitat. Polia me demandar çò que me foguesse pilhat, o tentar ilhe de lo devinar, tant mai que l'avia intuït – mas ren taser, coma faset, plena de comprension. Ieu detesto la gent segura d'ela, e per lo premier bòt detestero Clara.
Aquel revolum nocturne de vent m'avia, coma l'arriba e sensa que l'atendesse, reportat dessot la pel e las nàrias una jòi luenha, un d'aqueli recòrds nuds, secrets coma nòstre còrp, que semelhon lhi èsser profondament liats fins da l'infància. La plaja ente siu naissut se popolava d'istat de banhaires e coïa dessot lo solelh. Eron tres, quatre mes d'una vita totjorn novèla e diferènta, agitaa, escabrosa, coma un viatge o un meirament. Las casetas e las quintanas fermision de filhs, de familhas, de fremas esquasi nudas al ponch que me semelhavon ren de fremas e las dision las banhairas. Lhi filhs ensita avion de noms coma lo miu. Fasiu amicícia e lhi portavo en barca, o escapavo embe lor dins las vinhas. Lhi filhs de las banhairas volion istar a la mar da lo matin a lo sera: aviu de fatiga a lhi menar ariar darreire lhi murets, sus las autors, amont per la montanha. Entre la montanha e lo país lhi avia un baron de vilas e jardins, e dal temp de lhi aigavèrs de fin sason lhi eslavas s'imprenhavon de perfums vegetals e chauds que sention de flors pistaas sus las peiras.
Aüra, Clara lo sa que las ramaas nocturnas m'enavison aqueli jorns. E m'admira – o m'admirava – tant, que sorrid e resta quieta quand ve aqueste recòrd me susprene. Se lhi deviso aquelas causas, esquasi me sauta al còl. Es pr'aquò que sa ren qu'aquela nuech m'avisero de la detestar.
Lhi a qualquaren dins mi recòrds d'infància que patís la tenressa carnala d'una frema – ben que sie Clara. Dins aquelas istats qu'an encuei dins mon recòrd una soleta color, charoteon d'instants que una sensacion o una paraula renovelon d'improvís, e alora comença l'esperdiment de la dinstança, l'incredulitat de retrobar tanta jai dins un temp perdut e esquasi abolit. Un filh – ero mi? – se fermava de nuech sus lo bòrd de la mar – dessot la música e lhi clars surreals di cafè – e funava l'aura – ren aquela abituala de la mar, mas un'improvisa bufaa de flors cuechas dal solelh, exòticas e palpablas. Aquel filh poleria exíster sensa de mi; de fach, existet sensa de mi, e sabia ren que sa jai seria responchaa, incredibla, dins un autre, dins un òme.
Mas un òme presumís una frema, la frema; un òme coneis lo còrp d'una frema, un òme deu estrénher, caressear, esquichar una frema, una d'aquelas fremas qu'an balat, nieras de solelh, dessot lhi lampions derant la mar. L'òme e lo filh s'inhòron e se cerchon, vivon ensema e lo san ren, e en se retrobant an de manca de restar solets.
Clara, paureta, me volet ben aquela nuech coma sempre. Benlèu me ne'n volet de mai, perque decò ilhe a sas malícias. Nosautri s'amusem de bòts a reauçar lo mistèri entre nos, a intuïr que chascun es per l'autre un estranh, e parelh fugir la monotonia. Mas de bèl avant ieu poliu pus lhi perdonar d'èsser una frema, una que transforma la sabor antan dal vent en sabor de charn.
